Colombia, el riesgo es que te quieras quedar

Dinsdag 27 april was het dan zover. We vlogen die dag vanaf PanamaCity naar Cartagena in Colombia met een tussenstop in Bogota. Om half 3 ´s nachts stonden we naast ons bed en om 11.15 landden we in Cartagena. Cartagena de Indias ligt aan de noordkust van Colombia. Het oude centrum ziet er prachtig uit. Om de stad ligt een stadsmuur die heeft gediend om de stad te beschermen. Het is wederom een koloniale stad. We hebben er lekker rond gewandeld en José heeft me typisch Colombiaanse dingen laten proeven. Zo heb ik hier mijn eerste arepa gegeten. Een arepa is een broodje gebakken van een gekookt maïsmeel-deeg. Je kunt het op verschillende manieren laten vullen. Wij hebben het met kaas gegeten. Ook heb ik pan de bono geprobeerd. Een traditioneel Colombiaans kaasbroodje. Verder hebben ze hier een overvloed aan verschillende fruitsoorten. (lLulo,nispero, zapote, etc) Van al die vruchten worden overal op straat fruitsapjes gemaakt die je kunt mixen met water of melk. Dus aan vitamines hier geen gebrek. De eerste avond hebben we geborreld met Hiske en Gaby (die we in Honduras hebben ontmoet en weer tegen kwamen in Panama) en Alex en Lisa (het stel dat met gaby en Hiske reist) We hebben even getoast op het feit dat we dan eindelijk in Colombia waren. Zij hebben namelijk veel moeite moeten doen om hun auto te laten verschepen vanuit Panama. Dat gaat hier niet zo vloeiend en vlot als we gewend zijn in Europa. En vervolgens duurt het dan nog dagen voordat ze hun auto uit de container kunnen halen. Maarrrrrr..... we zijn in Colombia!!!!!
Woensdag zijn we naar het strand gegaan in het nieuwe gedeelde van Cartagena. Dat was een hele beleving. Nadat we uit de taxi stapten werden we gelijk aangehouden door een mannetje. We konden onder een zeiltje zitten met vier stoelen zodat we uit de wind en de zon konden zitten. We bedankten hem vriendelijk en zeiden dat we lekker in de zon gingen liggen. Vervolgens werd José aangehouden door iemand met oesters. Hij lust ze zelf niet dus ik mocht wel eentje proeven van die man. Terwijl ik de oesters probeerde kwam er een vrouw naast me staan die me begon te masseren op mijn schouders en ondertussen werden ons zonnebrillen, armbanden en kettingen aangeboden. Ik zei dat ik geen massage wilde en de man bleef me maar oesters voeren. Gaby en Alex werden op hetzelfde moment ook bestormd door mensen. Na 5 minuten hebben we ze allemaal van ons af kunnen schudden. Ik had inmiddels al 10 oesters opgekauwd en de meneer vond dat we toch wel moesten betalen. Prima geven we de man 1000 pesos (45 cent) en daar was hij tevreden mee. We hebben een heerlijke duik genomen in een zee. Alex werd later nog weer voor een massage gevraagd. Hij wilde er 5000 Pesos voor betalen. De mevrouw begon hem te masseren en vroeg na 10 minuten 20.000 pesos. Alex hield voet bij stuk en ze is na een poos chagrijnig met 5000 pesos afgedropen. ’s Avonds hebben we gezellig samen gegeten in niet al te bijzonder restaurant en daarna zijn José en ik naar ons hostel gegaan.
Donderdag zijn we naar volcán de lodo el totumo gegaan. In plaats van lava spuugt deze vulkaan modder. Het is een klein vulkaantje zo´n 3 uren van Cartagena. Toen we uit de bus stapten moesten we het laatste stuk met een mototaxi. Wat zou dit inhouden. Ja hoor een moter. Gewoon zonder helm achterop de moter stappen en scheuren maar. Gelukkig reden we heel rustig. Aangekomen bij het vulkaantje kochten we een kaartje. Je kunt met een trap de vulkaan beklimmen. Je ziet dan al gelijk mensen in de modder liggen. We hebben dus snel onze kleding uitgedaan en zijn de modder ingestapt. Het is een hele vreemde ervaring. Je blijft namelijk drijven. Als je de modder instapt kun je gaan liggen. Er zijn daar mensen die je dan “parkeren”. Je wordt ergens heen geduwd en ligt dan heerlijk in de modder. Na een poosje liggen kregen we een heerlijke massage. Je hele lichaam zit onder de modder maar het moet goed zijn voor je huis. Na de massage en een beetje rondspartelen zijn we weer naar beneden gewandeld (als moddermensen). Onderaan de vulkaan is een meer. Daar kun je jezelf weer wassen. ´s avonds hadden we de modder nog steeds in de oren zitten. Toen we weer terug waren in ons hostel hebben we weer met Hiske, Gaby, Alex en Lisa gegeten. José heeft zijn kookkunst even getoont en dat viel goed in de smaak.
Vrijdag zijn we naar Santa Marta gegaan. We kochten een buskaartje en de meneer gaf aan dat de reis 3,5 urenzou duren. De bus zou alleen een stop maken in Baranquilla. Na 10 minuten bleven we al stil staan. Het bleek dat een vrouw haar tas was vergeten. We zijn onderweg nog wel 50 keer gestopt om mensen in en uit te laten. En 3,5 uren laten waren we nog maar in Baranquilla i.p.v. Santa Marta. Daar bleek dat we ook nog eens moesten overstappen en vervolgens hebben we een uur in Baranguilla gereden om mensen op te pikken. De reis heeft uiteindelijk 6 uren geduurd. Ach een mens kan zich best 2,5 uren vergissen toch??
In Santa Marta aangekomen hebben we natuurlijk weer rondgewandeld in het stadje en langs het strand en wat lokale snacks geprobeerd. Op een gegeven moment kwamen we aan op een plein. Er was daar een man schilderijen aan het maken met spuitbussen en sponsjes. Hij deed het supersnel en maakte geweldige dingen. Als het schilderij klaar was verkocht hij het. Als er niemand was die had geboden verlootte hij het. Hij verkocht kaartjes met nummers. Later trok hij dan een nummer om te kijken wie het schilderij had gewonnen. José was erg onder de indruk en besloot een schilderij te kopen. Het volgende schilderij hebben we mee gedaan met de verloting maar helaas hebben we niet gewonnen. Inmiddels hebben we al drie schilderijen gekochtin verschillende landen. Wat zullen we een vrolijk huis krijgen. ´s avonds bij een heerlijk mexicaan gegeten en een filmje gekeken in ons hostel.
Zaterdag hebben we een daguitje gemaakt naar Taganga. Dit is een klein dorpje 10 minuten van Santa Marta. Het ligt in een baai en je hebt rondom fijne stranden. Vanaf de oever zijn we met een boot naar Playa Grande gevaren. Dit strand ligt in de baai naast Taganga. De bestuurder van de boot stelde ons voor aan zijn zus die een restaurantje had op het strand. Daar konden we later wel wat eten als we wilden. We spraken af met de meneer van de boot dat hij ons om half 4 weer op zou komen halen. We hebben heerlijk op het strand gelegen en genoten van alles wat om ons heen gebeurde. Om half 3 zijn we wat gaan drinken in het restaurantje van de zus van de bestuurder van de boot. Toen we wilden vertrekken en ik nog een keer naar de wc ging blafte er een mevrouw tegen me dat ik moest betalen. Sorry?!?! Ik zit in dit restaurant en hoefde zonet ook niet te betalen. Ze zei dat dit al de tweede keer was en dat we niks hadden gegeten. Ik moest betalen voor het water. Op mijn beste Spaans probeerde ik te zeggen dat het water hier uit de zee komt en je dat door moet spoelen met een emmertje. Daar hoef ik toch niet voor te betalen? Er was geen eens wc papier. Ze bleef maar door drammen en ik ben maar weggelopen. Dan is het toch wel fijn om iemand bij je te hebben die veel beter Spaans spreekt. José kreeg nog even de wind van voren van de vrouw. Het water werd door iemand uit de zee gehaald. Degene die dat doet moet worden betaald. En daarom moest ik nu de wc betalen. Met zulke verhalen kun je uiteindelijk maar beter toegeven. José gaf een briefje van 20.000pesos. Toen zei ze; ik heb geen wisselgeld,laat maar zitten. Oke alle drama om niks. We hebben onze tas gepakt en zijn gaan wachten op de boot. Deze boot heeft ons helaas nooit opgehaald. We denken dat de zus naar haar broer heeft gebeld. Hahahaa niet zo handig van ons dus. We zijn door een andere boot meegenomen en hoefden hiervoor niets te betalen. Superlief
Zondag zijn we vanaf Santa Marta naar Parque Nacional de Tayrona gegaan. Een nationaal park met geweldige stranden in de jungle. Met de bus zijn we daar heen gereden. Na het betalen van de entree (wat een uur heeft geduurd wat het systeem lag plat) zijn we door een klein busje naar het beginpunt gebracht. Vanaf daar is het een uur lopen door de jungle naar het eerste strand. Een fantastisch uitzicht. Je mag op dit eerste strand niet zwemmen. De stroming is te sterk waardoor al honderden mensen zijn verdronken. Hetzelfde geld voor het tweede strand. Het is een prachtig gezicht om vanuit een groene jungle opeens het witte zand en de blauwe zee te zien. Het derde strandje is een klein strandje waar je wel mag zwemmen. Wij zijn door gaan lopen naar het vierde strand la Piscina. Door de grote rotsblokken verder in zee worden de golven al gebroken en is de stroming veel minder. We hadden het bloedheet van het lange lopen dus zijn gelijk de zee in gedoken. In de zon is het bijna niet uit te houden dus we zijn veel in het water gebleven. Aan het eind van de middag zijn we de hele tocht weer terug gaan lopen. Je kunt er ook kamperen of in hangmatten slapen. Omdat wij zoveel mogelijk willen doen deze maand hebben we besloten niet te blijven slapen. Dit zal onze laatste dagje aan de noordkust zijn. ´s avonds hebben we in Santa Marta heerlijk op straat gegeten en hebben gechilled in ons hostel.
Maandag zijn we naar beneden gaan reizen naar Mompox. Dit is een klein stadje midden in het land aan een rivier. We hebben er bijna 12 uren over gedaan om hier te komen. De laatste 2 uren moesten we met een jeep over een zandweg. We zijn in een compleet andere wereld aangekomen. Waar we zondag nog op het strand lagen rijden we nu door weilanden met koeien en ossen. Wel een prachtig gezicht. Onderweg kwamen we een kaiman tegen. De auto is op de rem gevlogen en we hebben natuurlijk even een foto proberen te schieten. Het was wel even zoeken om een hostel. Het is op dit moment Semana Santa in Colombia (heilige week). Vanaf donderdag barst het feest echt los maar veel hostels zijn volgeboekt. Gelukkig hebben we een fijn plekje kunnen vinden. We hebben weer heerlijk op straat gegeten en geborreld onder het genot van allemaal bekende salsanummers (Ka jij kent ze ook wel)
Dinsdag hebben we wat rondgewandeld maar het was regenachtig. Het is echt ongelooflijk om te zien hoeveel mensen zich hier verplaatsen op een moter. Ze crossen overal tussendoor. Werkelijk alles wordt vervoerd achterop een moter van vuilnisbakken tot pakken hooi. We hebben zelfs een heel gezin op één motor gezien. Een vader een moeder en drie kinderen. Baby´s worden goed vastgehouden en wat oudere kinderen zitten voor de bestuurder en houden het stuur vast.
Woensdag had het hostel geen ruimte meer voor ons dus reizen we verder naar San Gil. We hebben weer van een reisje van 13 uren mogen genieten maar dat heb je als een land zo groot is. Om 05.00 ging de wekker. Dit keer was de route echt fantastisch. Vanuit de weilanden belandden we en een immens berggebied met rivieren, watervallen en canyons. De rit duurde lang omdat de wegen zo kronkelen. Je hebt constant een geweldig uitzicht. In San Gil was het ook weer even zoeken om een hostel want het was nog steeds Semana Santa. We hebben uiteindelijk een superleuk hostel gevonden. ´s Avonds zijn we naar het plein gelopen waar het feest plaats vond. Samen met een jongen uit ons hostel (Seppo) hebben we de Colombiaanse drank aguardiente uitgeprobeerd. Mensen kopen een flesje drank en een flesje water en met kleine shotjes wordt een hele fles soldaat gemaakt.
Donderdag zijn we naar Parque National Chicamocha geweest. Daarvoor moesten we een stukje terug langs de fantastische route die we de dag ervoor hadden gereden. Het park had veel activiteiten zoals canopy etc. maar je moest overal apart voor betalen. We zijn daar in een teleférico (soort skilift) geweest. Deze neemt je mee over de canyon waardoor je weer een fantastisch uitzicht hebt. Die avond had het hostel nog maar plaats voor één persoon en dus hebben we samen op een éénpersoonsbedje geslapen want we hadden geen zin om weer naar een nieuw hostel te zoeken.
Vrijdag zijn we gaan raften. San Gil is echt een plekje waarbij je veel activiteiten kunt doen. We hebben een tour geboekt en zaten met 5 mensen uit Bogota in een boot. Het was een superleuke ervaring. In het Spaans kregen we aanwijzingen over hoe we moesten zitten en roeien. In onze boot zat een soort stuurman die ons vertelde wat we moesten doen. Sommige stukken waren heftig en andere stukken wat rustiger. Je werd echt zeiknat maar gelukkig is de boot niet omgeslagen. Wel zijn we uit de boot gesprongen bij de gedeelten waar het rustiger was zodat je je mee kon laten slepen door de stroming. Dan gaf de stuurman weer aan dat we in de boot moesten klimmen. Aangezien je een zwemvest draagt en de rand van de boot erg dik is kun je er zelf niet inklimmen. We moesten elkaar aan de zwemvesten ophijsen in de boot. Een superleuke dag en leuke mensen leren kennen.
Zaterdag hebben we een tour geboekt om te gaan paragliden. Je kon dit met of zonder motor doen. Wij wilden het graag zonder motor doen. Om 11 uur werden we opgehaald en naar een bergtop gereden. Helaas stond er die dag heel weinig wind waardoor we de optie kregen om alsnog met een motor te gaan paragliden of om te wachten in de hoop dat het meer ging waaien. Aangezien het al 2 uur was besloten we om te gaan paragliden met motor. Wederom een fantastische ervaring. Je hangt in een klein autootje aan een parachute. Eerst sta je op een heuvel en dan begint de auto te rijden en heb je het idee dat je van de berg gaat storten. Op dat moment vangt de parachute de wind en vlieg je de lucht in. Ik weet dat het cliché wordt maar WAUW!!! wat een uitzicht. Ook zagen we daar dezelfde mensen uit Bogota waarmee we zijn gaan raften. Zij hebben die dag niet meer kunnen vliegen vanwege te weinig wind. ´s Avonds hebben we met hun pizza gegeten en hebben zij ons het nachtleven van San Gil laten zien. We zijn naar een latinbar geweest waar ze dus alleen spaantalige nummers draaien. Hier in Colombia heb je verschillende soorten muziek waaronder Vallenato. We hebben even een snelcursus gehad (ook al is het heel simpel) zodat wij ook mee konden zwingen in de bar.
Zondag zouden we verder gaan reizen maar onze was was nog niet droog. We hebben dus lekker uitgeslapen en genoten van de brakke zondag.
Vandaag zijn we vanuit San Gil door gereisd naar Villa de Leyva. Daar zitten we in een leuk hostel in een berglandschap. Op dit moment komt José net terug van het stadje met boodschappen. We gaan met het hele hostel zelf pizza´s maken. Ze hebben hier namelijk een pizzaoven. Een en al gezelligheid dus.
Ik zit hier op dit moment in een lange broek en een trui want het is hier koud. Eigenlijk is het al sinds Mompox niet heel erg warm meer en zien we veel regen. Het ligt er maar net aan in welk gedeelte je van het land bevindt. Dit weekend gaan we naar Bogota. (ook daar is het koud) We zijn daar uitgenodigd door de mensen die we in San Gil hebben ontmoet. Zij zullen ons de stad en het nachtleven laten zien.
We merken dat een maand in Colombia veel te kort is. We zullen het zuidelijke gedeelte van het land over moeten slaan omdat het ons niet gaan lukken. We willen nog naar de koffievelden en naar Medellin en dan weer terug naar Bogota om naar huis te vliegen. We zullen dus nog een keertje terug moeten. Voor de mensen die nog een leuke reis of vakantie bestemming zoeken??...ga naar Colombia. Het is zo mooi, zo groot en het land biedt alles. Van stranden tot woestijnen. Je kunt hier reisgidsen kopen met de titel “ Colombia el riesgo es que te quieras quedar” wat betekent, “ Colombia het enige risico is dat je wilt blijven” En ik denk dat José en ik dat na twee weken al kunnen beamen.
Lieve mensen wij zullen ons op de pizza´s storten en nog heel hard gaan genieten van onze laatste 2 weken. Bedankt voor de lieve en leuke berichtjes en mailtjes en tot snel!!!