Nicaragua here we are!!

Zoals we jullie al hadden verteld hebben we in El Salvador vrij weinig gedaan. We hebben heerlijk aan het strand gelegen, geprobeerd om te surfen, avondje wezen stappen oftewel lekker een week gechilled. Zondags zijn we met de bus naar San Salvador gereden. Ik voelde me die dag al niet lekker . dikke maag en darmkrampen en José kreeg last van zijn allergie. We hebben dus snel een hostel gezocht en hebben daar twee dagen in bed gelegen. De derde dag voelden we ons wat beter en zijn we naar een Mall gegaan om ons ticket om te laten boeken. Die staat nu op 26 April.

De nacht van dinsdag op woensdag zijn we met de Ticabus naar Managua gereden. De hoofdstad van Nicaragua. Een 13 uur durende reis die ´s nachts om 04.45 vertrok. We hebben vooral veel geslapen. Bij de grens geven alle passagiers hun paspoorten aan de chauffeur die vervolgens de stempel voor je regelt. Daar is tenminste de bedoeling. Ik had op internet gelezen dat je goed moest checken of je wel een stempel had, anders kon je probemen krijgen het land uit te komen. We hebben dus gelijk onze paspoorten bekeken en José had geen stempel. De bus was nog maar net vertrokken dus José snelde naar de chauffeur en gaf aan geen stempel te hebben. Volgens de chauffeur was dit geen probleem. Maar José stond erop dat de bus terug zou gaan. Dit gebeurde helaas niet. De man probeerde ons gerust te stellen maar wij werden boos. ....Hallo straks staan we daar bij de grens over een poos en komen we er niet uit!!!!..... Er was nog een koppel achter ons zonder stempel. Die raakten ook geirriteerd. De chauffeur beloofde ons alsnog een stempel te regelen en zou deze sturen naar het Ticastation in Managua. We moesten dan wachten tot vrijdag. Nou geen probleem. We hebben dus twee nachten geslapen in Managua. We zijn weer lekker naar een Mall geweest, hebben een hele grote hysterische markt bezocht, monumenten bekeken en sporen van mensen in vulkanisch gesteente van 6000 jaar geleden. Heel gek om te zien. Vrijdag stonden we braaf om 18.00 op het Ticastation om de stempel op te halen maar je raadt het vast al. Die was er helemaal niet. Niemand van het personeel was op de hoogte. Wel kregen we het telefoonnummer van de chauffeur maar die nam natuurlijk niet op. Wat een klotezooi!! Voor niks in Managua gebleven en nog steeds geen stempel. We blijven dus nu in Nicaragua wonen :) We hebben geen idee hoe het gaat lopen maar we gaan tijdens het reizen gewoon mensen vragen....vanaf dan kijken we wel hoe we het op gaan lossen.
José heeft er niet van kunnen slapen en was laaiend.

Maar we zijn zaterdag vrolijk vertrokken naar Léon. Een mooi stadje in het noorden van Nicaragua. Het is er echt bloedheet. De eerste dag hebben we het stadje bekeken en zijn we in het hostel gebleven. We hebben hier voor het eerst geslapen in een dorm.(met z’n 10en in een kamer op stapelbedden) Het is een enorm populair hostel dus je leert er heel veel mensen kennen. Zaterdagavond de voetjes van de vloer in een lokale club en zondags zijn we met een groep naar het strand gegaan.

Voor de maandag hadden we een tour geboekt naar de Cerro Negro. Een van de vele vulkanen in Nicaragua. Met een grote truc werden we naar de voet van de vulkaan gebracht. De hike naar boven kostte maar 45 minuten maar het waaide ontzettend hard. Je moest ook een board mee naar boven nemen want het was de bedoeling naar beneden te boarden i.p.v. te lopen. Omdat je echt op de top loopt moesten we zo nu en dan de plank neer leggen en gaan zitten anders waaiden we van de vulkaan af. Vanaf de top natuurlijk een geweldig uitzicht over een deel van Nicaragua waarbij je veel andere vulkanen zag. Na het zien van de krater en het genieten van het uitzicht was het zover. We kregen een knaloranje overall aan een een duikbril op ons hoofd. Na enkele instructies was Tineke de 2e die aan de beurt was. Doodeng om op de top te zitten en de voet van de vulkaan niet te kunnen zien. Kont op de plank, bril op en vooral niet gillen was het laatste wat ik meekreeg voordat ze naar beneden werd geduwd. Een geweldige ervaring hoe je op een klein plankje naar beneden scheurt. De stenen vliegen je om de oren en omdat ik erg moest lachen heb ik helaas een paar steentjes opgegeten. Eenmaal beneden ben je erg vies en kun je het zwarte gruis uit je neusgaten plukken. Nadat alle meiden geweest waren was José aan de beurt. Die vloog met een enorme vaart naar beneden om het record van 89km per uur te breken. Als een bezetene scheurde hij van de berg en toen..............sloeg hij met plank en al over de kop. Na een paar koprollen en schaafwonden op zijn benen kwam hij tot stilstand. Helaas het record niet verbroken. Omdat we erg trots op onszelf waren mochten we ’s avonds weer gaan stappen. We hebben een lokale karaokebar onveilig gemaakt waar natuurlijk gezongen moest worden. Na een poos vliegt de salsa weer uit de speakers en wordt er door iedereen gedanst. We hebben het niet al te bont gemaakt want de volgende dag was de volgende vulkaan van Nicaragua aan de beurt.

Dinsdag wilden we graag naar de Telica vulkaan. Je kon een tour boeken voor $55,-. De tour ging pas op vrijdag. Omdat we niet wilden wachten zijn we op eigen houtje gegaan. De rugzakken ingepakt en genoeg eten en drinken mee. We hebben nog 4 andere mensen gevonden die met ons mee wilden gaan. Met de bus gingen we naar San Jacinto waar de Hervideros zich bevinden. Een plek net als de geisers alleen dan niet met water maar met modder.Je ziet werkelijk waar kokende modder uit de grond komen. Vanaf daar zijn we gaan lopen naar de vulkaan met aanwijzingen die ik van een medereiziger had gekregen. ( bij de witte pijp rechts, na de grote boom weer rechts, als je de palm ziet ga je links etc) Ik had alles op papier gezet. We hebben 6 uren gelopen voordat we de top bereikten. Een enorm zware hike midden op de dag in de blakende zon. Maar natuurlijk een geweldige natuur met wederom schilderachtige uitzichten. Hoe dichter je bij de krater komt hoe meer het landschap gaat lijken om een maanlandschap. Er groeit bijna niets meer en er liggen overal grote brokken zwarte en rode lava. De krater heeft een diameter van 200 meter en als je over het randje kijkt, kijk je zo via een stijle wand 100 meter de krater in. Uit dat gat komt een geluid wat lijkt op dat van een opstijgend vliegtuig. Ook zie je gaten waar gassen uit komen. De zwavellucht die er uit komt slaat gelijk op je longen, je kan echt niet te lang blijven staan. Het gas is heel giftig dus als je in de krater valt ga je eerst dood door het inademen van de gassen voordat je smelt. We zagen overdag een heel klein beetje lava en zijn daarna om de krater heen gesneld om van de zonsondergang te genieten. Na de zonsondergang hebben we een plek gezocht om te slapen. Naast de krater was een klein grasveldje. Daar hebben we een kampvuur gemaakt en onze broodjes opgegeten. Om 20.00 was het tijd om te gaan slapen want we waren gebroken. We hadden onze slaapzakjes mee (dankje Karin en Irma!!!) en zijn op het gras gaan liggen met boven ons een fantastische sterrenhemel. Helaas waaide het best hard die avond en hebben we het zo ontzettend koud gehad. We hadden wel een tent meegenomen maar de rest sliep ook buiten dus wij ook. Na uren liggen rillen van de kou hebben we om 1 uur ’s nachts de tent opgezet en zijn we in de tent gekropen. Nog steeds een keiharde ondergrond en een fris briesje maar in ieder geval konden we een paar keer wegsoezen door de moeheid. Om 6 uur staat de zon weer hoog aan de hemel en werden we dus wakker met wederom een geweldig uitzicht. We hebben ontbeten, de boel weer ingepakt en konden om half 8 weer vertrekken voor de tocht naar beneden. Dit keer deden we er gelukkig maar 3 uren over en was het nog niet zo heet. Om 12.00 kwamen we doodmoe, compleet verzuurt maar oh zo voldaan aan bij het hostel. Weer waren we ontzettend trots dat we dit hadden gedaan zonder tour. Ik heb de informatie weer doorgebrieft naar een ander koppel die het ook zelf wilden ontdekken. ’s Avonds voor de laatste keer een danspasje gewaagd in Léon.

Donderdag zijn we verder gereisd naar Granada. Ook weer een prachtig koloniaal stadje aan een enorm meer. De eerste dag moesten we echt even bijkomen van de drukke dagen in Léon. ’s Avond lekker samen uit eten gegaan en vroeg ” ús nust in”.

Vrijdag zijn we met de bus naar Masaya gegaan. Hier heb je een hele grote markt met allemaal artesanias (handgemaakte producten). We hebben heerlijk gestruund en prachtige dingen gekocht. Omdat het nu echt niet meer in de backpack past, hebben we alles opgestuurd naar Harkema. (niet open maken die doos dus heit en mem!!!) ´s avonds was er salsales in ons hostel waar we natuurlijk aan mee hebben gedaan. De mensen dansen het hier op een andere manier maar het blijft leuk om te doen.

Zaterdag zijn we naar Laguna de Apoyo gegaan. Een enorm kratermeer in een pittoreske vallei omgeven door bergwanden en jungle. We zijn naar een accommodatie gebracht waar je gebruik mocht maken van de hangmatten, kajaks en tubes. Met nog twee andere meiden hebben we heerlijk gezwommen want mensen wat is het hier heet!!

Vandaag is het zondag. We zouden vandaag naar een vulkaan gaan maar omdat het vandaag echt bloedheet is hebben we besloten in het hostel te blijven. Ook wel even weer lekker. We slapen ook in dit hostel in een dorm met 18 mensen op een kamer. Elke avond zijn er salsalessen. We hebben net even een broodje gegeten in de stad en ik dacht hoogtijd om weer eens een verhaal te schrijven.

Ik heb al een aantal mails gehad van jullie. Leuk om te lezen hoe het daar gaat en wat jullie dagelijks doen. Zo gek om te lezen dat er geschaats is en dat er op sommige plaatsen sneeuw is gevallen.Wij hebben sinds Honduras geen regendruppel meer gezien en de temperatuur is nooit lager dan 30 graden. Echt zonnen doe je hier dus niet want het is te heet. Ik ben waarschijnlijk een hele hoop belevenissen vergeten maar volgens mij hebben jullie zo wel weer even een beeld van wat we doen en waar we zijn.
We genieten nog volop. Bedankt voor jullie reacties elke keer. Leuk om te lezen en fijn om te zien wie ons volgen.

Dikke kus van ons vanuit Granada

Ps:
Theun heb je tot nu toe alle landen al ontvangen? We hebben gestuurd: Guatemala, Honduras, El Salavdor en Nicaragua. Hopelijk komt alles aan.
Heit en Mem het pakketje moet over ongeveer 3 weken aankomen.