Laptop weg en poepen voor een Dollar

Misschien moet je even zorgen dat je een kopje thee hebt en een lekker stoel voordat je ons verhaal gaat lezen want het is me toch een lange tekst geworden :)

Na onze lazy Sunday in Granada zijn we de volgende dag verder gereisd naar Isla de Ometepe. Dit is een eiland in het meer van Nicaragua. Het eiland is gevormd door twee vulkanen. Door meerdere uitbarstingen is er een landtong onstaan tussen de twee vulkanan. De vulkanen zijn op alle plaatsen van het eiland zichtbaar, en het leven op Ometepe cirkelt er letterlijk omheen. Ze spelen dan ook een belangrijke rol in de legenden en mythen die op het eiland de ronde doen.
Vanaf Granada hebben we dus de bus gepakt naar Rivas. Daar hebben we een taxi gepakt naar San Jorge. In de taxi hebben we een stel ontmoet ontmoet uit Canada. Samen met hun hebben we vanaf San Jorge de boot genomen richting Ometepe. Aangekomen op de boot gingen we zitten op het bovendek. Omdat er nog niemand anders zat ben ik lekker op één van de bankjes gaan liggen. Na een poos hoor ik iemand in het Nederlans zeggen: “ Kijk die meid daar eens asociaal liggen. Die denkt zeker dat het hier een hotel is en dat ze hier kan gaan slapen”. Ik keek naar José om te kijken of de mensen over mij zaten te praten maar José reageerde niet dus ik bleef lekker liggen. Maar de mannenstem bleef maar door gaan over hoe asociaal het wel niet was. Dus ik begon me al lichtelijk te irriteren. Ineens tikt hij me aan en vraagt: “ can you stand up please so we can also sit here?” (met een mega Nederlands accent) Waarna ik hem vriendelijk aankijk en in het Nederlands zeg: “ Natuurlijk meneer en het was helemaal niet asociaal bedoeld om hier te gaan liggen. Ik vind het een stuk asocialer om over een persoon te gaan spreken terwijl ze naast je ligt.” Daar schrok hij natuurlijk van. Eerst begon hij nog wat tegn te sputteren dat ik hier niet hoefde te liggen en daarna kwamen de excuses. Hij was wat chagrijnig na een lange fietstocht. Toen probeerde hij een leuk praatje te gaan maken over waar we naar toe gingen en hoe lang we al reisden. Nou te laat nu!! Snel het gesprek afkappen!!
Na een boottocht van iets meer dan een uur kwamen we aan op het eiland. We konden gelijk de bus pakken naar onze bestemming. Het was de laatste bus die dag. Nadat we een uur later uitstapten bij de finca naar keuze reed de bus verder. Nog geen minuut later hoorden we dat de finca geen slaapplek meer had. En de hostels in de buurt waren ook vol. We moesten een half uur lopen. Lekker in het donker begonnen we onze tocht over de zandweg. Gelukkig was het bijna volle maan dus konden we genoeg zien. Na een half uur kwamen we een hosteltje tegen. Compleet uitgekakt hebben we daar een kamer genomen en hebben we daarna een hapje gegeten met z´n 4en. Na wat borreltjes en kaartspelletje zijn we daarna heerlijk gaan slapen.

Dinsdag hebben we samen met Kevin en Lia fietsen gehuurd om het eiland te verkennen. Best wel eng om te fietsen want de wegen zijn niet geasfalteerd en voor je het weet slip je in het zand of grind. Ook is het een behoorlijk heuvelachtig eiland (door de vulkaan) dus de stukken omhoog waren behoorlijk zwaar. We hebben die dag lekker gezwommen in het meer. Heel gek want er waren wel veel golven maar het water is zoet, en de golven trekken je niet mee het meer in zoals dat wel het geval is in de zee. We hebben gezellig samen geluncht en ´s avonds hebben we voor het eerst een ontzettend lekkere pasta gegeten in een goed restaurant.

Woensdag hebben José en ik samen een scooter gehuurd. Natuurlijk vond ik het eng want met al die heuvels en dat grind ben ik bang om onderuit te gaan. En de helmpjes die we droegen zouden ons echt niet beschermen tegen een val. We konden ook een motor huren als we dat wilden. Je hoeft geen rijbewijs te laten zien. Na wat aanwijzingen mag je zo op de motor wegscheuren. Aangezien José de chauffeur zou zijn die dag, en helemaal geen rijbewijs heeft leek het me iets veiliger op een scooter. Ook al kon dat ding snoeihard. Na 5 minuten maakten we al bijna een val in het mulle zand. Dan heb ik de kop al op onweer en zit ik het eerste uur doodsbang op de scooter. Maar José deed het keurig. We hebben verschillende dorpjes en stadjes bezocht op het eiland en zijn gaan zwemmen bij el Ojo del agua. ´s Avonds hebben we afscheid genomen van Kevin en Lia. Zij wilden zo snel mogelijk verder reizen omdat Lia bijna naar huis moest. Samen hebben we toen weer heerlijk genoten van de ow zo goede pasta van de avond ervoor.

Donderdag zijn ook José en ik verder gereisd vanaf Ometepe. Het is een prachtig eiland maar moeilijk om je te verplaatsen. Je moet altijd iets huren om ergens naar toe te gaan want de bus kwam maar 3 keer per dag langs ons hostel. We hebben gekozen voor San Juan del Sur. Een kustplaats in het zuiden van Nicaragua. Het was een beetje een feeststadje. Er lopen veel surfers met ongewassen lange haren, mensen gaan ´s avonds stappen en brakken overdag uit in het hostel. Leuk voor één of twee dagen maar we waren er al snel klaar mee. Wel een prachtig strand om langs te wandelen maar het water was echt ijskoud.

Zaterdagochtend werden we wakker en besloten we om verder te gaan. In de lonely planet stond iets over een prachtig afgelegen strand omringd door jungle. Er zouden houten huisjes aan het strand zijn om in te slapen. Dus pakten we de bus van 13.00. Twee uur later kwamen we aan op de plaats van bestemming. Een klein dorpje in de middle of nowhere. We zijn gelijk richting het strand gelopen maar de huisjes bleken vol te zijn. Voor de rest had het dorpje helemaal niks te bieden dus we zijn gelijk weer in bus terug gestapt naar San Juan. 4 uren later en nog geen stap verder besloten we om naar Rivas te gaan. Vanaf daar gaan er veel bussen naar Costa Rica en dat was toch onze volgende bestemming.

Na een heerlijk nachtje in een fijn hostel zijn we zondagochtend richting Costa Rica gereisd. Met een fietstaxi werden we naar het station gebracht. Vanaf het station met de taxi naar de grens. Na een uur waren we aan de beurt om onze paspoorten te laten zien. Ook werd ons een ticket gevraagd waarmee we konden aantonen dat we Costa Rica weer gingen verlaten binnen 3 maanden. We lieten dus onze vliegtickets vanuit Bogota zien. Maar daar namen ze geen genoegen mee. We moetsen een busticket laten zien. Wat is dat nou voor raars. Hoe weten we nou welke bus we gaan nemen en wanneer we dat gaan doen. Waarom gaan dingen hier altijd zo moeilijk. We vliegen vanuit Bogota op 26 april. Daarvoor moeten we toch echt dóór Costa Rica heen!!!! Dus we hielden voet bij stuk en bleven gewoon aan de bali staan. De vrouw schoof onze paspoorten opzij en ging andere mensen helpen. Na een poosje was ze blijkbaar toch klaar met ons want ze zette de stempels en zei dat het voor deze een keer mocht. Prima.....voor deze ene keer. Alsof wij hier ooit weer terug komen, maar dankjeeeee.
We hebben snel een bus gezocht en kwamen er gelijk achter dat Costa Rica een stuk duurder is. We hadden niet meer genoeg aan onze quarter dollar muntjes maar moesten $6 dollar betalen. We werden afgezet in Liberia waar we een hapje hebben gegeten. Toen we op de volgende bus zaten te wachten kwam José er achter dat hij de rugzak in de bus had laten liggen (EEN UUR GELEDEN!!!) In de rugzak stoppen we altijd de laptop en de camera zodat we die goed in de gaten kunnen houden. Niet dus....tas weg....Gelukkig spreekt hij Spaans dus hij werd van hot naar her gestuurd op het station. Uiteindelijk bleek de bus bij de garage te staan. Hup taxi pakken en naar de garage. Daar werd verteld dat de bus alweer op het station zou zijn. Hup weer in de taxi naar het station. Op het station werd verteld dat de bus toch echgt bij de garage stond. Dus ja maar weer in de taxi...hup naar de garage. We zouden de garage niet eerder verkaten voordat we ín alle bussen hadden gekeken. De man vroeg ons vriendelijk om te wachten maar ik ben bij de de grote busband omhoog geklommen en heb me bij de ramen opgehesen. JAAAAAAAAAA daar lag ons blauwe rugzakje....woehoeeeeee!!!! En nu als een speer de volgende bus halen. Twee uur zaten we in de bus richting Playa Tamarindo. We vroegen aan de buschauffeur of hij ons iets eerder af kon zetten. In Villa Real. Daar mochten we namelijk verblijven in het appartement van Diego. Nadat ik al een paar keer Villa Real op een bordje had zien staan bleek dat de buschauffeur ons was vergeten en werden we alsnog uitgezet in Tamarindo. Met de taxi zijn we dus terug gereden (maar 5km) en kwamen we aan in ons geweldige appartementencomplex Palmas de Tamarindo. We werden wat raar aangekeken toen we met onze rugzakken bij een lux complex uitstapten. Maar je hebt vast ook heeeeele rijke backpackers :)
We hadden onze eigen keuken, ons eigen bed, een eigen badkamer, een wasmachine en droger, een balkon en een zwembad. Hoe lekker na al die weken in hostels te hebben geslapen. We hadden in Nicaragua wat boodschapjes gehaald zodat we de eerste avond konden eten.

Maandag hebben we de hele supermarkt leeg gekocht want we zouden een week in het appartement blijven. Ook boodschappen zijn een stuk duurder hier maart we hoeven gelukkig geen hostels te betalen. We hebben heerlijk een week bij het zwembad gehangen in het appartement. Tamarindo heeft een prachtig strand maar is een kustplaats compleet overgenomen door Amerikanen. Prijzen zijn hoog en je hebt er heel veel toeristen. In Villa Real was er die week een Rodeo. Er was een avond een dansfeest en een avond waarbij locals een stier proberen te berijden in de ring.

Na een week ontspannen en weer opgeladen te zijn besloten we zondagochtend vroeg op te staan om in 1 dag door te reizen naar Panama. Om 7 uur stonden we langs de straat te wachten op de bus. Om half 9 stonden we daar nog steeds zonder ook maar één bus te hebben gezien. Top de reisdag begint nu al goed. We hielden een klein toeristenbusje aan. Die wilde ons wel een eind meenemen. Na 45 minuten zette hij ons uit in een ander stadje waar we tickets konden kopen naar Liberia. Na de tickets te hebben gekocht kwam de bus om half 10. Gelukkig komt alles toch nog goed. Maar helaas. Er was weer iets met de motor waardoor de bus niet verder kon rijden. We moesten op een andere bus wachten uit Tamarindo. Je ziet mensen dan wat rond de bus hangen. Sommige mensen gaan liften en anderen blijven in de bus zitten. Een uur later deed de motor het opeens weer wel en konden we verder rijden. Raar verhaal maar gelukkig rijden we weer.In Liberia snel een busticket kopen naar de hoofdstad San José. De bus zou er 3 uren en een kwartier over doen waardoor we da laatste bus richting Panama zouden kunnen halen. Helaas deed de bus er 4 en een half uur over waardoor we de laatste bus naar Panama misten. Wat een dag. Alles zat tegen. Dus maar een hostel gezocht in San José en onszelf getrakteerd op onze eerst Mac Donalds maaltijd. We hadden een dorm helemaal voor onszelf dus hebben heerlijk geslapen.

De volgende ochtend na het ontbijt vertrokken we naar het station om de bus van 10.00 richting Panama te pakken. Daar aan gekomen hoorden we dat de 10.00 bus vol was. Nou we hebben ons verstand uitgezet en zeiden dat we dan wel gingen staan in het gangpad. Opzich niet zo erg maar de reis duurde wel 6 uren. Vol goede moed zijn we dus in het gangpad gaan staan. Het ging ons best goed af. Wanneer de bus stopte voor een plaspauze en de rest van de mensen hun benen gingen strekken, gingen wij even zitten om onze benen te laten rusten. Om 4 uur kwamen we aan bij de grens. Gelukkig mooi op tijd. We hoeven pas de boot van 6 uur naar onze plaats van bestemming maarrrrrrrr......... Zodra je over de grens (brug) loopt van Costa Rica naar panama is het een uur later. Het was dus eigenlijk al 6 uur. We hebben samen met een Portugees een taxi gepakt die ons als een speer naar de haven heeft gebracht zodat we de boot konden halen. We waren net op tijd. Onze tassen werden door een meneer uit de auto gepakt en snel naar de boot gebracht. We schreven onze namen op een lijst en betaalden de boottrip. Toen begon onze tassendrager om een fooi te vragen. En niet op een vriendelijke manier. Hij zei dat hij onze tassen heeft gedragen en dat hij een fooi verdient. Nou op die manier geven wij dus geen geld. Hij wist dat de boot ons naar Bocas del Toro zou varen en zou wel even iemand bellen daar. Hij zou José wel even dood maken. Nou daar sta je dan in een haventje. Wat een geweldig welkom in Panama. We hebben ons er maar niks van aan getrokken en zijn in de boot gestapt. Om 19.00 kwamen we aan in Bocas del Toro. Dit is een stadje op een van de eilanden (Isla Colón) van de archipiélago de Bocas del Toro. Het is een toeristisch stadje maar wel erg gezellig. Er zijn veel hotels, hostels en restaurantjes. We hebben samen met de Joao uit Portugal een hapje gegeten en zijn ´s avonds gaan stappen in het stadje. Ze draaien natuurlijk erg leuke muziek hier dus we hebben veel gedanst.

Dinsdag zijn we vanaf Isla Colón naar een ander eilandje Bastimentos gevaren. Een eiland met een klein stadje en verder heel veel jungle en mangrovebossen. Het stadje bestaat uit één straat gemaakt van blokken beton. Daar omheen staan houten huisjes. Sommige in leuke kleuren, andere compleet verrot. Mensen zijn erg vriendelijk en uit elk huis hoor je natuurlijk muziek. We hebben een hostel gezocht en een hapje gegeten. Daarna bleek er een jungleroute te zijn een een prachtig strand Wizzard beach. Maar het werd ons dit keer afgeraden want het had al 6 dagen geregend en zou dus erg blubberig en glad zijn. Maar ach. We wilden het toch graag proberen. We kwamen er gelijk achter dat het écht blubberig was. Het was wel een prachtige route. Om je heen zie je alleen maar groen. Zo nu en dan doemt er ergens een huisje op in het midden van de jungle. Na 30 minuten, veel modder en slippartijen zie je tussen de bomen door een prachtig geel strand en blauw water in de verte. Hier hebben we heerlijk gezwommen. Voor het eerst in de Carribische zee deze reis!!! We hebben ons even uitgeleefd op het strand en in de zee en konden toen onze blubberroute weer terug gaan lopen. We wilden namelijk graag voor het donker weer terug zijn. ´s avond hebben we een hapje gegeten een een erg lekker restaurantje en zijn we vroeg op bed gegaan.

Woensdag en zonderdag hebben we doorgebracht in Bocas del Toro. Het was niet erg mooi weer dus we hebben niet veel bijzonders gedaan. We wilden vrijdag gaan snorkelen met een stel en dan ´s avonds de bus pakken naar Panama City om ´s nachts te reizen (10 uren). Donderdagmiddag om half twee wilden we tickets kopen maar de juiste dame was nog niet aanwezig en zou om 3 uur terug zijn. Om 3 uur stonden we er weer en nog steeds was die mevrouw er niet. We vroegen of we een busticket konden reserveren maar er werd ons verteld dat er genoeg plek was. José heeft de mevrouw wel drie keer laten zeggen dat er plek zat was. Om 4 uur liepen we terug en vroegen we om een busticket. Je raadt het vast al. De bus is vol. Jeetje dit is toch niet te geloven. We stonden hier om 3 uur!!! Die vrouw was te laat!!! Jullie zeiden dat er genoeg plek was!!! De vrouw die het ons had gezegd dat schaapachtig te lachen en de vrouw die ons dit keer zou moeten helpen zei vol is vol en kapte het gesprek af. José begon in het Spaans wat te moppperen en ik in het Nederlands op de achtergrond. Dit is toch niet te geloven!!! Wat een slechte service. Ja en watmoet je dan. We hebben de snorkeltour maar afgezegd en een busticket geboekt voor de volgende ochtend i.p.v. de avond. Op de terugreis gingen we even naar de bakker voor wat lekkers. In de vitrine lagen verschillende soorten donuts. José bestelde een gesuikerde donut. Toen we wilden afrekenen zagen we dat we verkeerde donuts hadden. José vertelde dit aan de medewerkster die vervolgens zei: Ja maar je hebt ook niet gezegd welke je wilde. Oooh zei José maar volgens mij werk jij hier en ben jij degene die dat aan mij moet vragen. Dus wanneer ik een donut bestel dan is het elke keer een verrassing welke ik krijg?!?!?! Ok maar snel afrekenen en de bakkerij uitlopen want we stonden lichtelijk op ontploffen. Na de broodjes snel ons bed in want we moesten de boot van 06.00 de volgende ochtend pakken richting Panamastad.

Om half 8 bestelden we nog wat koffie bij de bushalte en José wilde nog even naar het toilet. Al snel kwam hij terug voor $0,25 want je moest betalen. Dus ik gaf hem een muntje maar hij was binnen tien seconden al weer terug. Hij vroeg meer geld want het was toch duurder. Er wordt je namelijk van te voren gevraagd welke behoefte je gaat doen op het toilet. Plassen was $0,25 en poepen bleek $1,00 te zijn. Ik gaf aan dat ik dat belachelijk vond. José is terug gelopen naar het toilet en zei dat er nergens stond dat poepen een $1,00 kost. Toen heeft de meneer er $0,50 van gemaakt. En alweer denk je dan “ niet te geloven!!!!!!!”
Om 08.00 kwam de bus en vetrokken we richting Panama City waar we 10 uren later aankwamen. We hebben een hostel gezocht en wat bleek??? Eerst kwamen we de Joao tegen en later Hiske en Gaby die we in Honduras hadden ontmoet. We hebben gezellig wijntjes gedronken met een ander stel uit Engeland. De nacht is dat hostel was de ergste ooit. Nog nooit heb ik op zulke keiharde bedden geslapen, stapelbedden die heen en weer schudden, geen gordijnen voor de ramen waardoor je om 6uur de doppen open hebt en een zure lucht waar je U tegen zegt. Maar er zat wel een ontbijtje bij de prijs inbegrepen.

Omdat de doublerooms allemaal bezet bleken te zijn voor de volgende nacht besloten we om met z´n zessen ergens anders naar toe te gaan. Lisa en Alex (uit Engeland) vonden een leuk hotel in de stad. We hebben nog wat door de stad gelopen, lekker geluncht bij een Italiaans restaurantje en ´s avonds Grieks gegeten. Als klapper op de vuurpijl een fijn hotel met airco, een geweldige stortdouche en heerlijke bedden. Mijn dag kan niet meer stuk.

Zondag zijn José en ik samen naar het Panamakanaal gegaan. Een gigantisch bouwwerk waar het stikt van de toeristen maar wat je natuurlijk niet kunt missen als je in Panama bent. Op het moment dat wij er waren kwam er net een gigantisch Amerikaans oorlogsschip aan diedoor het kanaal werd geleid. De toeristen natuurlijk allemaal joelen naar de mariniers die op hun beurt weer terug schreeuwden en zwaaiden. Ondertussen hoor je iemand door de microfoon vertellen wat er allemaal gebeurd en hoe de schepen door het kanaal worden geleid. Sommige schepen moeten $400.000 betalen op door het kanaal te varen. Er is ook iemand geweest die het heeft gezwommen. Mocht je dit wat lijken....het kost je maar $0,36.

Vandaag is het maandag. We moesten een aantal dingen regelen voordat we naar Colombia vliegen. We vliegen namelijk morgenochtend om 06.18 en moeten 3 uren van te voren aanwezig zijn. Pfffff.... Mogen nu wel vast op bed gaan liggen. Als het goed is staan we morgen 11.00 in Colombia waar we ontzettend veel zin in hebben. Ook gaat morgen onze laatste maand in van deze reis. We hebben helaas nergens een Lonelyplanet van Colombia kunnen vinden dus hopen dat we die daar kunnen kopen. We willen zoveel mogelijk zien en doen die laatste maand want voor je het weet zijn we weer thuis.

We horen dat het zonnetje meer en meer gaat schijnen in Hollandia dus dat is erg fijn om te horen. Houd dat vast tot in de meivakantie. Dan is de overgang ook niet zo groot voor ons.

Groetjes en liefs van ons!!!!!